Onder de leeslamp 1

De herfst is plots gekomen. Tussen de buien door haal ik nog net de fietsrit naar de bibliotheek. thuis ruil ik de terrasstoel voor de leeszetel met een stapeltje boeken naast me.

Guido Van Heulendonk heeft me bijzonder getroffen met De kroon met twee pieken, met Werner Vrysoone in de hoofdrol, een ‘gewone’ man, een onopvallende ambtenaar en inwoner van het fictieve Vlaamse dorp Walvertinge.

Werner is weduwnaar van Conny, vader van een dochter Paulien, van een stiefdochter Hedda en man van Mary Jane . Naast de antiheld Werner eisen ook de kunstzinnige Paulien en Hedda met een godsdienstwaanzin hun rol op.

Werner wil een goede vader voor beiden zijn, maar veel is onvoorspelbaar en blijft voor hem ongrijpbaar. Zijn schijnbaar gewone leven met de nodige spanningen, is herkenbaar voor de lezer.

In dit ‘herkenbare’ leven, neemt Werner ons in korte hoofdstukken mee in zijn mémoires vanaf de jaren 80. Zijn verhaal is allesbehalve rechtlijnig. Van Heulendonk schrijft zeer associatief, met verwijzingen die uitwaaieren van muziekfragmenten (Werner is een fan van Fleetwood Mac en vooral van Peter Green) , over brieven, citaten, kranten- en facebookberichten, telefoongesprekken, een theatermonoloog…

Ik heb De kroon met twee pieken ervaren als een rijke roman, waarin ik met aandacht en meevoelen de antiheld volgde en geboeid bleef door de grote gelaagdheid van het verhaal. De roman staat op de shortlist van de Libris Literatuurprijs 2024. We duimen.

In boekenvriendschap, Jet Marchau