krachtig weinig origineel verhaal
Barbara Kingsolver is een Amerikaanse auteur die door Writers Digest gezien wordt als één van de belangrijkste auteurs van de 20ste eeuw. Haar boeken zijn één voor één bestsellers en werden reeds in meer dan dertig talen vertaald.
Voor Demon Copperhead kreeg ze zelfs de Pulitzer Prijs in 2023. Mijn nieuwsgierigheid was snel aangewakkerd en Demon Copperhead kwam bovenaan mijn ‘te lezen’ lijst te staan.
De tiener Damon Fields woont samen met zijn alleenstaande, verslaafde moeder in een woonwagen in Lee County, bij de zuidelijke Appalachen. Zijn bijnaam is Demon Copperhead, wat hij te danken heeft aan het koperkleurige haar dat hij van zijn overleden vader erfde. Wanneer zijn moeder een nieuwe partner heeft, wordt het er niet makkelijker op voor hem. Het klikt helemaal niet met zijn stiefvader. Wanneer zijn moeder aan een overdosis overlijdt, breekt de hel los voor hem. Na meerdere conflicten met zijn stiefvader, moet hij noodgedwongen verhuizen van het ene pleeggezin naar het andere. Hier wordt hij geconfronteerd met kinderarbeid en mishandeling. Bovendien krijgt hij ook te maken met de gevolgen van de opiatencrisis. Gelukkig heeft hij één groot talent: Amerikaans voetbal. Doch wanneer hij een zware blessure krijgt en zware pijnstillers dient te nemen, wordt hij hieraan verslaafd. Zijn doorzettingsvermogen is groot en hij blijft proberen de vicieuze cirkel van armoede te doorbreken.
Demon Copperhead is het bekende Dickens verhaal David Copperfield in een modern jasje gestoken. Het begint al met de titel die een duidelijke link bevat naar beide werken. Inhoudelijk zijn er ook heel wat overlappingen. Zowel de vader van Damon als die van David overlijdt voor hun geboorte, later hebben ze beiden een hekel aan hun stiefvader die hen bovendien mishandelt. Hun moeder komt te overlijden wanneer ze nog jong zijn, waarna David naar een fabriek gestuurd wordt om te werken en Damon terechtkomt in een pleeggezin waar hij gedwongen wordt te werken. Dit zijn maar enkele voorbeelden van raakvlakken tussen beide verhalen.
Kingsolver brengt een realistisch, hard verhaal waarin ze aantoont dat het opgroeien in een arme omgeving helemaal niet eenvoudig is. Eenmaal je in de vicieuze cirkel van armoede zit raak je er niet zo makkelijk weer uit. De auteur heeft een scherpe pen en klaagt maatschappelijke issues aan. Door het verhaal vanuit de protagonist, Damon Field, te vertellen komt het bovendien keihard binnen bij zijn lezers. Pagina na pagina, … tegenslag na tegenslag, het verhaal is niet voor doetjes bestemd.
Hoewel dit een ijzersterk verhaal is, en de auteur een krachtige pen heeft, had ik het moeilijk met het ik-perspectief. Mijn voorkeur gaat uit naar boeken geschreven vanuit het alwetende perspectief. Hiernaast heb ik een dubbel gevoel bij het idee om van Charles Dickens werk een moderne versie te maken. Enerzijds vind ik het literair ontzettend knap gedaan hoe de auteur beide verhalen verweeft. Anderzijds heb ik het gevoel dat zij gebruik maakt van Charles Dickens originaliteit en het lijkt erop alsof ze geen inspiratie had om het verhaal van Damon te brengen. Ergens wou ze een maatschappijkritisch verhaal brengen en heeft ze dan maar Charles Dickens boek herschreven en er een moderne versie van gemaakt. Ikzelf stel originaliteit altijd voorop en vind dit boek niet echt op een creatieve manier gebracht. De link naar Dickens is te overheersend aanwezig, waardoor de sociale aanklachten van de auteur op de achtergrond verdwijnen. Ervaren lezers gaan automatisch de twee werken vergelijken met elkaar en op zoek gaan naar gelijkenissen. De boodschap van dit boek had zoveel krachtiger kunnen zijn, had de auteur een volledig nieuw verhaal gecreëerd dat volledig gebaseerd zou zijn op haar eigen fantasie.
Less is more, is hier zeker van toepassing.
De uitgever van de Nederlandstalige versie heeft gekozen voor een andere cover dan de originele Engelstalige. Deze lijkt opvallend goed op de cover van de Nederlandse versie van Shuggie Bain. Doch wie goed kijkt kan zien dat het toch over twee verschillende foto’s gaat, en bovendien van twee verschillende fotografen. Beide covers hebben wel een zelfde stijl, en misschien is hiermee een nieuwe trant gestart?
Demon Copperhead is een ijzersterk verhaal, dat bovendien knap geschreven is. Ik zou het boek zo vijf sterren geven, maar ik knap af op originaliteit. Ik houd er gewoon niet van als een auteur iets overneemt van een ander. Ook al is de link duidelijk en steekt ze het in een modern jasje. Anderen zullen dit ingenieus vinden en het boek prijzen. Maar ikzelf vind creativiteit belangrijk en ik vraag me af wat Charles Dickens hiervan zou vinden? 2.5 Sterren.
