Vuurwerk dat in alle richtingen openspat en een prachtige treurwilg doet oplichten.

Wat een boek! Eenmaal ik erin begonnen was, greep ik er bij elk vrij moment naar. Ik kon het niet aan de kant leggen. Het is de eerste Houellebecq waarbij ik dat had.

Bij momenten lijkt het op een spannende politieke thriller, erudiet, met aandacht voor interessante maatschappijkritische, activistische bewegingen. Voor religie ook. Met een hoofdpersonage dat Paul Raison heet, raadgever (en vriend) is van de latere, winnende, Franse presidentskandidaat, en op het eind van het boek kampt met mondkanker. In mijn hoofd knetterde het langs alle kanten in een poging te achterhalen wat Houellebecq daar op een symbolisch niveau allemaal mee wilde zeggen.

Maar los van wat hij er allemaal mee wil zeggen (wat toch altijd een beetje gokken blijft) is “Vernietigen” op verhalend niveau bovenal een uitstekend geschreven, vlot lezende roman, waarin het familiale naar mijn gevoel primeert op het politieke.
“Een melancholische roman over vergankelijkheid, eenzaamheid en wanhoop in een wereld zonder God”, “met een ondertoon van compassie”, “de meest liefdevolle en geestelijke ruimte scheppende roman die Michel Houellebecq ooit heeft geschreven”. Zo luidt het in de recensies op de achterflap. Voor zover ik het oeuvre van Houellebecq ken, kan ik mij daarin vinden.
“Vernietigen” knettert als vuurwerk dat in alle richtingen openspat en een prachtige treurwilg doet oplichten.